kontur (2 kB)

BIESZCZADY

Bieszczady

Bieszczady

Bieszczady to zachodnia część Beskidów Wschodnich. W Polsce jednak mianem tym zwykło się określać tylko część tych gór leżącą w granicach naszego kraju, a będącą de facto jedynie fragmentem Bieszczadów Zachodnich (położonych na terenie Polski, Słowacji i Ukrainy). Polskie Bieszczady rozciągają się od Przełęczy Użockiej (853 m n.p.m.) na wschodzie po Przełęcz Łupkowską (640 m n.p.m.) na zachodzie. Najwyższym szczytem Bieszczadów jest Tarnica (1346 m n.p.m.), znajdująca się w najpopularniejszym wśród turystów Paśmie Połonin. To właśnie niezwykle widokowe odsłonięte szczyty, pokryte połoninami, stanowią największą atrakcję tych gór i magnes przyciągający turystów. Najczęściej odwiedzanymi miejscami są z pewnością Połonina Wetlińska i Caryńska, a zaraz za nimi Wielka i Mała Rawka oraz gniazdo Tarnicy. Mniej uczęszczane Pasmo Graniczne z pięknym Jasłem oraz Pasmo Chryszczatej z rezerwatem Zwiezło (gdzie w wyniku osuwiska powstały Jeziorka Duszatyńskie) - to atrakcja dla bardziej wytrawnych turystów.

Bieszczady
Bieszczady w jesiennej scenerii

Nic jednak nie przebije uroków bieszczadzkiej Doliny Sanu, która w górnym biegu tworzy osławiony Worek (niegdyś miejsce całkowicie niedostępne dla zwykłych śmiertelników zajęte przez tajny rządowy ośrodek). Bieszczady to także pozostałości dawnych wsi bojkowskich – w Tworylnem, Łopiance i Wołosatym oraz przepiękne cerkwie – w Równi, Żłobku, Smolniku i Komańczy.

Bukowiec

Osada rolniczo - letniskowa przy Małej Obwodnicy, 3 km na południe od Wołkowyi (ok. 370 mieszk.). Dwa duże ośrodki wczasowe, kościół filialny. Zabudowa ciągnie się w bocznej dolinie podchodzącej pod Korbanię.
Bukowiec lokowano na prawie wołoskim w dobrach Balów z Hoczwi. Istniał już w 1498 r. W 1921 r. liczył 91 domów i 553 mieszkańców (w tym 457 wyznania grek., 65 rzym., 31 mojżeszowego). Mieszkało tu również 5 rodzin cygańskich. W 1946 r. ludność ukraińska, uprzedzona o terminie wysiedlenia, uciekła do lasu. W odwecie oddział KBW spalił górną część wsi (dolną zamieszkiwali Polacy). Wówczas pogorzelcy "dobrowolnie" zgodzili się wyjechać do ZSRR. W 1947 r. ostatnich piętnaście rodzin przesiedlono w olsztyńskie.

Po 1956 r. kilka z nich powróciło. W środkowej części wsi zachowały się pozostałości drewnianej cerkwi, zbudowanej w 1865 r. oraz podmurówka z betonowymi schodami i ruiną mensy ołtarzowej. Obok stoi murowana, parawanowa dzwonnica. Przez górną część wsi przebiega zielony szlak z Wołkowyi do Terki. Odchodzi od niego znakowany zielonymi trójkątami szlak spacerowy na Korbanię (894 m), skąd rozciąga się wspaniały widok na Jezioro Solińskie i Połoninę Wetlińską.

Jezioro Solińskie
Jezioro Solińskie

Bieszczadzki Park Narodowy

Bieszczadzki Park Narodowy został utworzony w 1973 r. na obszarze 5725 ha. Po dwukrotnym powiększeniu (w 1989 i 1991r.) jego powierzchnia wynosi 27 064,12 ha. Położony jest we wschodniej części polskich Karpat. W swoich granicach mieści najcenniejsze partie Bieszczadów. Zarówno uroda krajobrazu, naturalne kompleksy leśne i półnaturalne połoniny, jak i bogactwo fauny i flory pozwalają uznać ten drugi w Polsce co do wielkości park narodowy za jeden z cenniejszych w Europie obszarów chronionych. Jego walory przyrodnicze sprawiły, iż wspólnie z przyległymi obszarami Słowacji i Ukrainy uznany został jako międzynarodowy kompleks chronionej przyrody – Rezerwat Biosfery „Karpaty Wschodnie”.

Bieszczadzki Park Narodowy obejmuje najwyższe masywy górskie polskich Bieszczadów z głównymi szczytami: Tarnicą (1346), Krzemieniem (1335), Haliczem(1333), Bukowym Berdem (1313), Rozsypańcem (1272), Kińczykiem Bukowskim (1251), Połoninami: Caryńską (1297), Wetlińsko-Smerecką (1253), oraz masyw Wielkiej i Małej Rawki (1307). Szczyty te charakteryzują się łagodnymi, zaokrąglonymi formami grzbietów. Tylko w szczytowych partiach pojawiają się niekiedy drobne formy skalne i rumowiska.

Linia
Powrót
copyright