„Dzień Kobiet” - Rabka
w dniu: 9.03.2019 r.

Nazwę po raz pierwszy wymienia, powołując się na dokument Bolesława Wstydliwego z 1254 roku Jan Długosz w formie Sal in Rabschyca, co wskazywałoby, że już wówczas rabczańskie solanki były znane i prawdopodobnie wykorzystywane dla potrzeb klasztoru cystersów, na terenie dóbr których Rabka leżała. W 1595 roku wieś położona w powiecie szczyrzyckim województwa krakowskiego była własnością kasztelanowej krakowskiej Anny z Sieniawskich Jordanowej. Jak wspominał w 1860 roku Eugeniusz Janota w Przewodniku w wycieczkach na Babią Górę, do Tatr i Pienin „Na wschód od téj wsi ku wiosce Słoném zwanéj, leżącej nad potokiem Słonką jest sześć źródeł wody słonej, jodowobromowéj żelezistej, od niepamiętnych czasów od górali Beskidowych na gubienie woli używanej, lecz za doniesieniem jakiegoś lekarza 1813 roku z rozkazu rządu kamieniami zawalonych i strzeżonych, by wody nie brano. Z nazwy jednego z tych źródeł (na polu dworskiém) na szybisku wnosić wypada, że tu kiedyś były kopalnie, niezawodnie soli.

W wyniku badań przeprowadzonych w 1858 roku przez krakowskiego chemika Adolfa Aleksandrowicza i lekarza Fryderyka Skoblastwierdzono, że miejscowe solanki są jednymi z najsilniejszych solanek jodowo-bromowych w Europie. Jak zanotował we wspomnianym przewodniku E. Janota „ciepłota tych źródeł wynosi + 12 °C., ciężar gatunkowy niejednakowy; funt wody jednego źródła okazał 126.41, drugiego 177.6 ziarn pierwiastków leczniczych (chloru, jodu i bromu, węglanów alkalowych, żelaza i trochę wapna, prócz kwasu węglowego.”[7] Pierwszy zakład kąpielowo-leczniczy powstał w 1864 roku, a osiem lat później otwarto zakład leczenia dzieci. Specyficzny mikroklimat spowodował, że Rabka szybko rozwijała się, zwłaszcza jako uzdrowisko dziecięce. Pod okupacją niemiecką działała szkoła policji bezpieczeństwa i SD, która kształciła także pewną liczbę polskich policjantów. Miasto zostało wyzwolone 29 stycznia 1945 roku przez jednostki 38 armii 4 Frontu Ukraińskiego. Poległo ok. 300 żołnierzy radzieckich, ku czci których w 1945 roku odsłonięto pomnik w Parku Zdrojowym.

Po II wojnie światowej był to obok Zakopanego ważny ośrodek leczenia gruźlicy. Kiedy przestała być ona uważana za chorobę społeczną, sanatoria (z największymi: Instytutem Matki i Dziecka z Warszawy oraz Śląskim Ośrodkiem Rehabilitacji Dzieci im. W. Pstrowskiego, obecnie im. Szebesty) stały się placówkami leczenia głównie astmy oskrzelowej i schorzeń górnych dróg oddechowych.

Kilka miesięcy po zakończeniu II wojny światowej na przełomie czerwca i lipca 1945 r. w willach położonych obok siebie: Juras, Stasin i Niemen Tymczasowy Komitet Pomocy dla Ludności Żydowskiej w Krakowie umieścił około setki dzieci żydowskich ocalałych z Holocaustu oraz 250 dorosłych osób. Wywołało to niechęć niektórych mieszkańców Rabki, w tym członków utworzonej w Prywatnym Gimnazjum Sanatoryjnym Męskim dr J. Wieczorkowskiego drużyny harcerskiej, która była przykrywką kilkunastoosobowej komórki Ruchu Oporu Armii Krajowej (ROAK). Grupa ta, z inspiracji szkolnego katechety ks. Józefa Hojoła, dokonała trzech zbrojnych napadów na wille, ostrzeliwując je z broni krótkiej i automatycznej, wrzucając do środka granat, a nawet używając panzerfausta (12, 19 i 26/27 sierpnia 1945 r.). Podczas tych ataków nikt nie zginął, ale spowodowały one podjęcie decyzji o likwidacji ośrodka od dnia 28 sierpnia 1945 roku[10]. Wydarzenia te zaliczane są do serii ataków antysemickich ze strony ludności polskiej na ocalałych z wojny Żydów, których apogeum stanowił pogrom kielecki 4 lipca 1946 r., i który spowodował masowy exodus polskich Żydów. Prawa miejskie Rabka uzyskała w 1953 r.

Relacja fotograficzna - Eugeniusz Halo